Ζώντας σε αφέγγιστες κάμαρες, ζυγώνω το θάνατο του

Posted by omixlh on

Ζώντας σε αφέγγιστες κάμαρες, ζυγώνω το θάνατο του λογικού. Με καλύπτει το πέπλο της λήθης.

Ευσεβείς πόθοι και φαντασιοκοπήματα, ονειρόπλαστα όντα στο ταρτάρειο σκότος.

Μετέωρες σκέψεις γίνονται προάγγελοι του τέλους.

Υπερασπίζομαι την Αναρχία Κατερίνα Γώγου

Posted by omixlh on

Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι. 
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας. 
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς. 
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία. 
Μέσα απ’ του καθένα
την πανέμορφη ιδιαιτερότητα
ν’ αποκαταστήσουμε 
του Σύμπαντος την Αρμονία.
Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά.
Δεν είναι επιστράτευση απ’ τα σχολεία
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια 
συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία. 
Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη»
Τα σύνορα τους στρατούς
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει η Βία.
Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν’ αποκαταστήσουμε 
του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.
Και τη Ζωή πράξη.
Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ
Σ’ ΑΓΑΠΩ
και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω.
Απλώνω τα χέρια 
στον Ερωτά στην αλληλεγγύη 
στην Ελευθερία.
Όσες φορές χρειαστεί κι απ’ την αρχή.
Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ.

Διακρίνω κάτι φωτεινό στο σκοτάδι. Δεν είναι το

Posted by omixlh on

Διακρίνω κάτι φωτεινό στο σκοτάδι. Δεν είναι το βεβιασμένο μου χαμόγελο, ούτε το “τίποτα” που συνήθως απαντώ. Ακόμα με νανουρίζει η αίσθηση της αγκαλιάς σου. Πάντα το νιώθω όταν αρχίζω να παραληρώ. Είναι αυτό το μαύρο πυκνό πράγμα που τυλίγει την ψυχή μου. Και νιώθω γελοίος και αξιοθρήνητος. Όμως κάπου εδώ τελειώνει. Κάπου εδώ η θλίψη γίνεται οργή. Τρέμετε. Κάποτε πίστευα ότι το τέλος είναι η λύτρωση. Έκανα λάθος. Η ελευθερία θα έρθει μέσα από την πράξη. Όχι την απάθεια. Πιστεύω στο μίσος με την πρώτη ματιά.

Λίγεια